Chcę wiedzieć, czy patrzymy w jednym kierunku. Przecież mamy współpracować przez najbliższe parę lat. Czuję brzemię odpowiedzialności.  Pada odpowiedź zastępcy burmistrza Agnieszki Majewskiej-Pawełko: „Taki dokument jest tworzony” (można sprawdzić: IV sesja RM z dn. 28.12.2018,  03:12:01.). Nadal  czekam.

Przyznaję, ani nie byłam fanką kandydata, ani nie jestem fanką burmistrza Zbigniewa Michalaka. No cóż… Mamy demokrację, większość wybiera. Wola suwerena. Myślę sobie – schowaj osobiste uprzedzenia, jest misja. To dopiero początek. Może się rozkręci… Trzeba dać człowiekowi szansę.  Daję. Czekam cierpliwie. A może uda mu się twórczo wyjść ze schematu myślenia o władzy? Może ucieczka do przodu jest możliwa? Nie wyobrażam sobie, że można inaczej. Głupia ja…

Nie ma „tajemniczego” dokumentu, który jest „tworzony”. Co gorsza – nie widzę, żeby w podejmowanych przez burmistrza Zbigniewa Michalaka działaniach tkwiło ziarno myśli przewodniej, koncepcji, wizji chociażby. Choć trochę? Okruch? Skrawek? Nic. Mogłabym podpowiedzieć, jak poprawić zarządzanie miastem, gdyby były jakiekolwiek oznaki tego zarządzania. Bo nie chodzi tu o bieżące administrowanie zasobami – to tylko jeden z podstawowych przejawów zarządzania.

A co mamy przez ostatni rok?:

– działania ad hoc, bez planu;
– nieprzemyślane, zbyt szybkie decyzje skutkujące gaszeniem pożarów, wycieraniem rozlanego mleka
– pozorną komunikację z mieszkańcami;
– propagandę, zamiast rzetelnej informacji;
– działania dyktowane osobistymi uprzedzeniami i niechęcią, zamiast merytorycznej dyskusji;
– brak gotowości do podjęcia współpracy ze środowiskami, które się z burmistrzem nie zgadzają lub mają odmienne zdanie – co to za sztuka zarządzać, gdy wszyscy przytakują?;
– pogłębianie podziałów, zamiast budowania mostów;
– zarządzanie przez konflikt i antagonizowanie środowisk;
– zbyt częste mijanie się z prawdą (w wypadku naszego burmistrza to łagodny eufemizm) i wprowadzanie opinii publicznej w błąd;
– omnipotencję (sprawdź sobie w słowniku j. pol.);- nieumiejętność przyznawania się do błędów i trwanie w nich.

Dokładnie tych samych argumentów użyłam nie udzielając votum zaufania burmistrzowi w maju tego roku. O zgrozo! Nic się nie zmieniło. Żadnej refleksji. A nawet jest gorzej. Dochodzą wątpliwości związane z przejrzystością finansową i racjonalnym gospodarowaniem publicznymi środkami, słabość intelektualna, brak zdolności przywódczych i nietrafne wybory personalne.

Pan burmistrz wszędzie widzi gwoździe, a jedynym narzędziem, jakie mu przychodzi do głowy, jest młotek. Więc wali na oślep. Tak na wszelki wypadek. To jest męczące. I kontr-produktywne. W Radzie Miasta jest wiele nowych osób, z nową energią, z nowymi pomysłami. Mądry człowiek skorzystałby z tego potencjału. A tak para idzie w gwizdek. Pan burmistrz, niestety, realizuje bardzo prostą potrzebę posiadania władzy, skupiając się na jej zdobyciu i utrzymaniu za wszelka cenę. Każdą cenę.

A może jest jakiś plan? Może wcale nie chodzi o to, żeby miastu i mieszkańcom żyło się dobrze? Może w swojej naiwności idealistki nie dostrzegam, że można z miasta zrobić sobie całkiem dobrze prosperujący biznes… i robić dobrze – tylko komu? Sobie? Rodzinie? Wszystkim krewnym i znajomym królika? Trzeba spłacić długi wyborcze. Może inne zobowiązania? Ławka chętnych do skorzystania pewnie długa. I można ją wydłużać bez końca…

Mija 365 dni od wyborów.

Pozostało 1460 dni.

O autorze / O autorce

Agnieszka Karłowicz

Kim jestem? Babcią, matką, kochanką. Dumną prowincjonalną inteligencją. Piszę teksty, śpiewam. Uwielbiam ruch. Wzruszają mnie okoliczności przyrody. Staram się być dobrym człowiekiem i przeżyć życie, nie żałując rzeczy, których nie zrobiłam.