Kolejne spotkanie, kolejna opowieść. Tym razem w jednej z Iławskich szkół spotkaliśmy się z panem Andrzejem Sufrankiem. Iławianinem od końcówki lat 40-tych. Co prawda pan Andrzej na jakiś czas z Iławy wyjechał, jednak sentyment zwyciężył i iławianin do Iławy powrócił :-).
Film z naszą wspomnieniową rozmową można zobaczyć tu:
Ze swoich zbiorów rodzinnych udostępnił nam kilka zdjęć. Oto one ;
Zdjęcie przedstawia tatę naszego bohatera (po prawej) z kolegą, stoją na schodach budynku biurowego ówczesnej fabryki mebli w Iławie; źródło: archiwum prywatneZałoga dawnej fabryki mebli przed jednym z firmowych budynków; archiwum prywatneDawny budynek kolejowy, obecnie część iławskiego szpitala; źródło: arch. prywatneW tle budynek dawnej fabryki mebli w Iławie, obecnie nie istnieje; źródło: archiwum prywatne
Dowiedzieliśmy się wreszcie dlaczego „zielona szkoła” jest tak nazywana, w odróżnieniu od szkoły „czerwonej” . Czerwona – wiadomo, zbudowana z pięknej czerwonej cegły. Nie zmieniała swojego wyglądu i koloru. Natomiast szkoła zielona zawdzięcza swoją nazwę kolorowi tynku. Nie była malowana. Zieleń tynku zawdzięcza specjalnym dodatkom mineralnym. Dzięki temu tynk nie blakł i nie zmieniał koloru z upływem czasu. O takim sposobie tynkowania mówiliśmy już w jednym z naszych filmów ale z Ostródy:
Czerwona szkoła ; źródło: https://www.bildarchiv-ostpreussen.de/suche/index.html.po#!start=1Zielona szkoła; źródło: Iławska Kronika CyfrowaCzerwona i zielona szkoła – zdjęcia współczesne; archiwum własne
W naszej opowieści jest też wątek jednego z iławskich rond pod którym kryje się zaskakująca pamiątka z czasów wojny. Jaka? tego można dowiedzieć się z filmu 🙂 . Na mapce poniżej jest zaznaczenie, którego miejsca dotyczy zagadka.
Pod zaznaczonym rondem jest ciekawostka; zdjęcie: archiwum własneStara wafelnica do pieczenia na płycie węglowej, Pan Andrzej opowiada o n takiej w filmie; żródło: gazetaolsztynska.plKinoteatr i prowadzące do jeziora schody (powyżej) pozostały miejscem spotkań i spacerów mieszkańców i nie zmieniły swojego głównego kształtu od czasów przedwojennych do obecnych; źródło: https://www.bildarchiv-ostpreussen.de/suche/index.html.po#!start=1
Z pierwszego i lubianego zawodu: bibliotekarka. Z wyboru, pasji i życiowej potrzeby:
specjalistka żywienia człowieka i dietetyki. Dla frajdy, i żeby się nie nudzić: plastyczka
amatorka i florystka z egzaminem.
