Przechodząc przez charakterystyczną dla pejzażu miasta XIX bramę przekraczamy portal do innego świata. Wchodzimy do wieczności. Większości z nas cmentarz kojarzy się z czymś ostatecznym. Ze śmiercią i rozkładem. A tak naprawdę to miejsce początku. Tu zaczyna się nowa opowieść, w której wprawdzie ludzie już przeminęli ale pozostała pamięć o nich i miejsce. I na nas kiedyś przyjdzie czas. Miejsce pozostanie. Trwały ślad, który nas przeżyje. Od nas zależy w jakim stanie go zostawimy.
Stary ostródzki cmentarz nazywany Polską Górką towarzyszy nam od wieków. Znajdują się tu nagrobki ludzi różnych wyznań – są macewy żydowskie, nagrobek masoński, pomnik ostródzkiego pastora Gustawa Gizewiusza. Ta zielona wyspa pośrodku miasta jest miejscem nostalgii i zadumy. Czas wstrzymał tu oddech. Nadając początek nowej opowieści możemy oddać hołd pamięci tych, co byli tu przed nami, ale też zadbać o pamięć o nas samych.
A teraz wyobraźcie sobie, że zaczynacie kameralną podróż w czasie od nabrzeża jeziora Drwęckiego wzdłuż rzeki Drwęcy zacienioną aleją. Woda leniwie toczy swój nurt. Dochodzicie do mostku, skręcając w lewo mijacie ulicę i stromymi schodami wspinacie się na niewielkie wzgórze. Na jego szczycie możecie podziwiać odrestaurowane pozostałości tradytora – unikalnej wojskowej budowli będącej częścią zabudowań najstarszych w mieście koszar wojskowych Bergkaserne. Znów skręcacie w lewo i wkraczacie w inny świat. Tajemnicze miejsce początku i zadumy.
